سمفونی ناتمام
سمفونی ناتمام Unfinished Symphony
سمفونی شماره 8 در سی مینور که فرانتس شوبرت[۱] در 1822 آن را ساخت. این اثر در چهار موومان طرح‌ریزی شده بود، اما فقط دو موومان نخست و طرحی از اسکرتسوی[۲] آن در دست است. در فهرست اصلی آثار آهنگساز، آن را شماره 8 خوانده‌اند، اما بیشتر به عنوان «ناتمام» به آن اشاره می‌شود. برخی صاحب‌نظران بر این عقیده‌اند که موومان فینالۀ این اثر نیز ساخته شده بود، اما یک سال پس از آن تاریخ به منزلۀ مبنایی برای آنتراکت سی مینور شوبرت در رزامونده[۳] به کار رفته است. در 1823، پس از آن که انجمن موسیقی استیریا[۴] در اتریش[۵] دیپلم افتخار خود را به سفارش یوزف هوتن برنر[۶] و آنسلم هوتن برنر[۷] به شوبرت اهدا کرد، او قول داد که در مقابل، یکی از سمفونی‌هایش را در اولین فرصت ممکن بفرستد. بعدها پراتیتور دو موومان کامل را به یوزف داد. آنسلم در 1853 این اثر را برای دوئت پیانو تنظیم کرد، اما کوششی برای به اجرا درآوردن آن به خرج نداد. شوبرت نخستین آهنگ‌سازی بود که گام سی مینور را با آوایی تراژیک و احساس درونی شدید در قالب یک اثر سمفونیک محکم و برجسته درآمیخت؛ از این لحاظ سمفونی ناتمام را طلایه‌دار آثار رمانتیک بعدی همچون سمفونی پاتتیک[۸]، اثر چایکوفسکی[۹] و کنسرتوی ویولن‌سل آنتونین دوورژاک[۱۰] می‌توان دانست.