بیرونی

در خانه‌های سنّتی ایرانی، بخشی از خانه که به مراجعان عمومی و مهمانان صاحب‌خانه، که با اهالی خانه نامحرم بودند، اختصاص داشت، تا مزاحمتی برای ساکنان بخش اندرونی و خصوصیِ خانه پیش نیاید. در خانه‌های بزرگ، بخش بیرونی، حیاطی مستقل و فضاهایی در اطراف دارد، و گاه پایگاهی برای کار و روابط اجتماعی و عمومی صاحب‌خانه است. در خانۀ علما، گاه بیرونی مکان تدریس نیز بوده است.