طراحی شهری
طرّاحی شهری (town planning)
طراحی ساختمان‌ها یا مجموعه‌های ساختمانی در بافتی فیزیكی و اجتماعی، با توجه به رابطۀ میان بناهای مختلف و محیط‌ها و كاربری‌های آن‌ها.
پاسخ به 'صنعتی‌شدن. در قرن ۱۹، با رشد سریع مراكز صنعتی شهری، نیاز مبرمی به طراحی شهری پدید آمد. اصلاح‌طلبان، شهر صنعتی پرازدحام را ریشۀ همۀ بلایای اجتماعی می‌دیدند، و كوشش‌های مختلفی برای ادغام صنعت با منظرۀ پاستورال (شبانی) روستا صورت گرفت و شكل‌گیری مفهوم باغْ‌شهر را در پی داشت.
منطقه'بندی و كاربری مختلط. در اروپای پس از جنگ جهانی دوم، گروه سیام[۱] كه انجمنی از معماران و شهرسازان مدرنیست بود، مسئولیت بخش عمدۀ بازسازی و طراحی شهرهای اروپایی را برعهده گرفت. این گروه از منطقه‌بندی كاركردی، و احداث ساختمان‌های بلند، به‌منزلۀ یگانه راه‌حل عملی رشد روزافزون شهر، حمایت می‌كرد. این انجمن، تا میانۀ دهۀ ۱۹۵۰ كه مفاهیم چندلایگی و مراكز شهری با كاربری مختلط مطرح شد، نیروی غالب در طراحی شهری به‌شمار می‌رفت، اما در این زمان مورد ارزیابی مجدد قرار گرفت. از دهۀ ۱۹۷۰ توجه به طراحی شهری دوباره مطرح شد، و معماران و طراحان برای یافتن راه‌حل به جستجو پرداختند. رابرت كریر[۲] (۱۹۳۸ـ ) و لئون كریر[۳] از شهر اروپایی دوران پیشاصنعتی با فضاهای شهری مشخص، حمایت كردند، و آلدو روسّی[۴] نیز بر اهمیت معماری شهری سنّتی تأكید كرد.