بهمنی، محمدعلی (دزفول ۱۳۲۱ش)
| محمدعلی بهمنی | |
|---|---|
| زادروز |
دزفول 1321ش |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | شاعر و ترانه‌سرا |
| آثار | باغ لال (۱۳۵۰)؛ در بی‌وزنی (۱۳۵۱)؛ عامیانه‌ها (۱۳۵۵)؛ گیسو، کلاه، کفتر (۱۳۵۶)؛ گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود (۱۳۶۹) |
| گروه مقاله | ادبیات |
محمدعلی بهمنی (دزفول 21 فروردین ۱۳۲۱ - تهران 9 شهریور 1403ش)
شاعر و ترانه‌سرای ایرانی. با اصالتی تهرانی در دزفول به دنیا آمده؛ بخش عمدۀ زندگی‌اش را (جز رفت‌وآمدهای مدامش به تهران) در بندرعباس گذرانده است. هم در شیوۀ سنتی و هم در شیوۀ جدید شعر گفته است، اما اغلب، با غزل‌های خود، که به‌لحاظ مضمون و تصویر به شعر نیمایی نزدیک است و برای زبان ساده و صمیمی‌اش شناخته شده است. بهمنی به امور چاپ و نشر نیز پرداخته و از اواخر دهۀ 1340ش هم علاوه بر شعرگویی به ترانه‌سرایی روی آورد. کما این‌که از سال‌های پیش از انقلاب تاکنون تعداد زیادی از ترانه‌ها و غزل‌هایش توسط خوانندگان موسیقی پاپ و سنتی اجرا شده‌اند. از جملۀ معروف‌ترین این آثار، ترانه‌های خرچنگ‌های مردابی (با صدا و آهنگسازی حبیب محبیان)، دهاتی (با صدا و آهنگسازی شادمهر عقیلی)، رودخونه‌ها (با صدای رامش و آهنگسازی صادق نجوکی) و بهار بهار (با صدا و آهنگسازی ناصر عبداللهی و تورج شعبانخانی) است.
بهمنی طی دو دهۀ آخر زندگی‌اش در رأس یا عضو ارشد شوراهای شعر و ترانۀ دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و همچنین صداوسیمای جمهوری اسلامی بود و همچنین سابقۀ داوری در جشنواره‌های شعر فجر و دیگر جوایز حکومتی را نیز در سوابقش داشت. وی به همراه شاعرانی چون منوچهر نیستانی، حسین منزوی، نوذر پرنگ و سیمین بهبهانی از شاعرانی است که ضمن ایجاد تغییراتی در غزل سنتی باعث رونق دوبارۀ این قالب طی سال‌های پس از انقلاب شده‌اند.
محمدعلی بهمنی به دنبال سکته و خونریزی شدید مغزی در بیمارستان تندیسِ تهران درگذشت.
کتاب‌شناسی
- باغ لال (۱۳۵۰)
- در بی‌وزنی (۱۳۵۱)
- عامیانه‌ها (۱۳۵۵)
- گیسو، کلاه، کفتر (۱۳۵۶)
- گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود (۱۳۶۹)
- دهاتی (۱۳۷۷)
- غزل (۱۳۷۷)
- شاعر شنیدنی است (۱۳۷۷)
- عشق است (۱۳۷۸)
- نیستان (۱۳۷۹)
- کاسهٔ آب دیوژن، امانم بده (۱۳۸۰)
- این خانه واژه‌های نسوزی دارد (۱۳۸۲)
- من زنده‌ام هنوز و غزل فکر می‌کنم (۱۳۸۸)
- غزل زندگی کنیم (گزیده غزل) (۱۳۹۲)