نت نویسی مکان–زمان
نت نویسی مکان–زمان (موسیقی) space-time notation
در موسیقی، شکلی از نت‌نویسی گرافیکی که پیشگام آن ارل براون بود؛ در این شکل، هر نت به صورت جداگانه امتداد می‌یابد تا شکل تصویری دقیقی از کشش مربوط به خود به دست دهد. این شیوه «زمان نت‌خوانی» اجراکننده را جایگزین شمارش ضرب‌ها می‌کند، و برای هنگامی مفید است که زمان موسیقایی به صورت کرونومتری اندازه‌گیری می‌شود، مثل پارتیتورسازی اشتوکهاوزن برای ساختۀ الکترونیکی برخوردها (1959-1960م). ریشۀ این روش در موسیقی پیانوهای خودنواز است، که هر برش از نوار کاغذی سوراخ‌دار وقتی نقطه‌هایش با خط‌های مدادی به هم وصل می‌شدند، نشان‌دهندۀ زیرایی‌ها و کشش‌ها بود.