آب در فقه شیعه: تفاوت میان نسخه‌ها

آب در فقه شیعه<br/> دو قسم است: مطلق و مضاف. آب مطلق آبی است که واژۀ آب بدون قید بر آن اطلاق می‌شود. آب مضاف آبی است که با چیزی مانند [[خاک|خاک]] آمیخته باشد (آب گل‌آلود) یا از چیزی دیگر گرفته شود؛ مانند آب انگور و آب [[هندوانه|هندوانه]]. آب مضاف پاک است؛ جز آب انگور، که به نظر برخی پس از جوشیدن و قبل از [[تبخیر|تبخیر]] دوسوم آن، نجس و نوشیدن آن حرام است؛ همین‌گونه است [[آبجو|آب جو]] (← فُقّاع). آب مضاف پاک‌کننده نیست و با آن نمی‌توان [[وضو|وضو]] گرفت یا [[غسل|غسل]] کرد و به مجرّد ملاقات با نجس، متنجّس می‌شود؛ اما آب مطلق چند قسم است: آب [[باران|باران]]، آب جاری (مانند آب [[چشمه|چشمه]] و [[قنات|قنات]])، آب چاه، آب [[کر|کُر]] و آب قلیل. به آب کُر، آب کثیر نیز می‌گویند. در یک نظر آب کر آبی است که اندازۀ آن&nbsp;۳.۵ وجب مکعب باشد و کمتر از آن، آب قلیل است. در میان آب‌های مطلق، فقط آب قلیل به مجرد ملاقات با نجس متنجّس می‌شود، و برای تطهیر آن باید آن را به آب کر یا جاری متصل کرد. به‌عقیدۀ برخی صرف اتصال کافی نیست، بلکه باید مخلوط و ممزوج شوند. دیگر انواع آب‌های مطلق در صورتی متنجّس می‌شوند که پس از ملاقات با نجس رنگ، بو و مزۀ آن‌ها با نجاست تغییر کند. آب مطلق، هم پاک است و هم پاک‌کننده. با آن می‌توان وضو گرفت و غسل کرد. گفتنی است در شیعه ابتدا مشهور آن بود که آب چاه نیز مانند آب قلیل، به مجرد ملاقات با نجس، متنجس می‌شود؛ اما رفته‌رفته رأی اکثر فقهای [[امامیه|امامیه]] بر آن شد که به مجرد ملاقات متنجّس نمی‌شود.