آگاپه

آگاپِه (Agape)
(واژه‌ای یونانی، در عهد جدید به‌معنای «محبت» یا «نیکویی») در نظر عالمانِ اخلاقِ مسیحی، هم‌ردیف ایمان و امید، از اهمّ فضایل و به گفتۀ پولس حواری بزرگ‌ترین فضیلت. آگاپه همچنین نام ضیافتی در صدر مسیحیت است؛ شامی که دسته‌جمعی به‌همراه عشای ربانی تناول می‌شد. ریشۀ آن به «خَبورا»ی پیش از ظهور مسیحیت برمی‌گردد؛ یعنی وعدۀ غذایی که یاران یهودی با هم صرف می‌کردند. احتمالاً عیسی مسیح و حواریانش این رسم را به‌جای می‌آورده‌اند و در میان مؤمنان صدر اول مسیحیت معمول بوده است. در آگاپه، غذایی که اشخاص می‌آوردند پیش از تناول تبرک می‌شد. اَفخارستیا ( تناول نان و شراب در عشاء ربانی) قبل یا بعد از آگاپه برگزار می‌شد. در اوایل قرن ۲م، افخارستیا از آگاپه جدا و به اول صبح منتقل شد. در برخی از جوامع مسیحی آگاپه تا قرن ۳م دوام آورد.

 

---