نمایش مبدأ برای ابن فهد حلی، احمد (حله ۷۵۷ـ کربلا ۸۴۱ق)

{{جعبه زندگینامه|عنوان=احمد بن فهد حل|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=جمال‌الدین احمد بن شمس‌الدین محمد بن فَهْد حِلّی اَسَدی|نام مستعار=ابن فهد حلی|لقب=|زادروز=حله ۷۵۷ق|تاریخ مرگ=کربلا ۸۴۱ق|دوره زندگی=|ملیت=عرب|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=فقیه و عارف|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=المهذب‌البارع فی شرح مختصرالنافع؛ الحاوی لتحریرالفتاوی؛ عُدَّةُالدَّاعی و نجاح‌الساعی|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=دین اسلام|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}

ابن فَهْد حِلّی، احمد (حله ۷۵۷ـ کربلا ۸۴۱ق)<br>
<p>(جمال‌الدین احمد بن شمس‌الدین محمد بن فَهْد حِلّی اَسَدی معروف به ابن فهد حلی) فقیه و عارف امامی. در حوزۀ علمیۀ [[حله]] که پس از سقوط [[بغداد]] به دست [[هولاکوخان (۶۱۴ـ۶۶۳ق)|هولاکو خان]] شکوفا شده بود، مدارج ترقی را پیمود. نزد علی بن خازن حائری، نظام‌الدین علی بن حمید نیلی، ضیاءالدین علی بن شهید اول و سید بهاءالدین علی بن عبدالکریم درس خواند. علی بن هلال جزایری، علی بن محمد طائی، شیخ مفلح بن حسن صیمری از شاگردان او بودند. علمای [[امامیه]] بسیار او را ستوده‌اند؛ [[تصوف]] و [[عرفان]] او به معنی [[زهد]] و [[سلوک]] باطنی بود که با مشرب فقیهان سازگار می‌آمد. برخی شاگردانش ازجمله سید [[نوربخش، سید محمد (قاین ۷۹۵ـ ری ۸۶۹ق)|محمد نوربخش]]، رئیس سلسلۀ همدانیه، و سید محمد بن فلاح موسوی حویزی، رئیس و مؤسس سلسلۀ مشعشعیه در [[خوزستان]]، از صوفیان سرشناس بودند. در [[حدیث]] و [[کلام]] و مناظره با اهل سنت تبحر داشت. در [[علوم غریبه]] نیز کارهایی عجیب به او نسبت داده‌اند. به یکی از معاصران او با نام احمد بن فهد احسایی نیز «ابن فهد» گویند. ازجمله آثارش: ''المهذب‌البارع فی شرح مختصرالنافع؛ الحاوی لتحریرالفتاوی؛ عُدَّةُالدَّاعی و نجاح‌الساعی''.</p>
<br><!--11042300-->
[[رده:دین اسلام]]
[[رده:تاریخ و فرهنگ تشیع]]
[[رده:دین اسلام]]
[[رده:فقه و اصول و احکام]]