نمایش مبدأ برای ابوعلی فارسی

{{جعبه زندگینامه|عنوان=ابوعلی فارسی|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=ابوعلی حسن بن احمد بن عبدالغفار بن محمد بن سلیمان بن آبان نحوی فارسی|نام مستعار=|لقب=|زادروز=فسا ۲۸۸ق|تاریخ مرگ=بغداد ۳۷۷ق|دوره زندگی=|ملیت=ایرانی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=نحوی و لغوی|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=الحجة فی علل‌القراءات‌السبع؛ الایضاح‌العضدی؛ المسائل الحلبیات؛ اقسام‌الاخبار؛ المسائل‌المشکلة؛ بغدادیات|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=فلسفه، منطق و کلام|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}

ابوعلی فارسی (فسا ۲۸۸ـ بغداد ۳۷۷ق)<br>(نام کامل: ابوعلی حسن بن احمد بن عبدالغفار بن محمد بن سلیمان بن آبان نحوی فارسی؛ به اختصار: ابن درستویه) نحوی و لغوی ایرانی، از پیشوایان علم عربیت. در ۳۰۷ وارد [[بغداد]] شد. ابوعلی'' کتاب‌المعانی'' را نزد مؤلفش [[زجاج، اسحاق بن محمد (۲۴۱ـ۳۱۱/ ۳۱۹ق)|زجاج]] فراگرفت و ''الکتاب'' اثر [[سیبویه، عمرو بن عثمان ( ـ۱۷۲ق/پس از آن)|سیبویه]] را مبنای کار خویش قرار داد. او علم قرائت را نزد ابوبکر بن مجاهد آموخت. ابوعلی حدود ۳۰ سال در [[بغداد]] اقامت داشت و به تدریس دو کتاب ''الجمل'' و ''الموجز'' مشغول بود. دانشمندان بزرگی چون: ابوطالب عبدی، ابوالقاسم تنوخی و ازهری از شاگردان ابوعلی بودند و او شهرت خود را تا حد زیادی مدیون شاگردانش می‌دانست. او ازجمله افرادی بود که منکر اشتراک لفظی در زبان عربی بود و نخستین‌بار هم او بود که مسئلۀ اشتقاق اکبر را عنوان کرد. او به علم [[کلام]] نیز تسلط داشت و [[خواطر]] را الهام گرفته از خداوند می‌دانست. 

برخی از آثار ابوعلی عبارت‌اند از ''الحجة فی علل‌القراءات‌السبع''؛'' الایضاح‌العضدی''؛ ''المسائل الحلبیات''؛ ''اقسام‌الاخبار''؛ ''المسائل‌المشکلة''؛ ''بغدادیات''.<br><!--11078400-->
[[رده:زبان شناسی و ترجمه]]
[[رده:زبان شناسی غیرایران]]
[[رده:فلسفه ، منطق و کلام]]
[[رده:کلام – اشخاص و فرقه ها و آثار]]