نمایش مبدأ برای ابونواس، حسن بن هانی (اهواز ۱۳۰ـ بغداد ۲۰۰ق)

{{جعبه زندگینامه|عنوان=ابونواس حسن بن هانی|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=ابونواس حسن بن‌ هانی بن صباح بن عبدالله بن جراح بن هنب حکمی|نام مستعار=|لقب=|زادروز=اهواز ۱۳۰ق|تاریخ مرگ=بغداد ۲۰۰ق|دوره زندگی=|ملیت=ایرانی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=شاعر|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=کتاب دیوان|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=ادبیات عرب|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}

ابونُواس، حسن بن هانی (اهواز ۱۳۰ـ بغداد ۲۰۰ق)<br>(ابونواس حسن بن‌ هانی بن صباح بن عبدالله بن جراح بن هنب حکمی، معروف به ابونواس اهوازی) مشهورترین شاعر ایرانی‌تبار عربی‌گوی عهد [[عباسیان]]. پدرش از سپاهیان [[مروان دوم]] و مادرش ایرانی بود. نوجوانی را در [[بصره]] به شغل عطاری گذراند و در جوانی در بصره و [[کوفه]] [[قرآن]]، [[حدیث]] و [[فقه اللغه|فقه‌اللغه]] آموخت. علاقه به شعر و ادب او را به همدمی با شاعر بدنامی به نام والبۀ اسدی کشانید. فنون شعری را از همو فراگرفت و به همراهش به [[بغداد]] رفت، اما [[برمکیان]] و [[هارون الرشید|هارون‌الرشید]] به او چندان التفات نکردند. پس از برافتادن برامکه به [[مصر]] گریخت، اما دیگر بار به بغداد بازگشت و از مقربان و همنشینان خلیفه [[امین عباسی|امین]] شد. ناقدان عرب ابونواس را مظهر نوگرایان اولیه می‌شمارند که باب تجدد را در شعر عرب گشود. ''دیوان'' ابونواس نخستین کتاب شعر در عربی است که خلاف مرسوم به ترتیب الفبایی مدون نشده و بر حسب نوع شعر تدوین یافته است. وی بزرگ‌ترین خَمریّه‌سرای عرب و زبان او، بسته به نوع شعر، متنوع است. بیشتر اشعارش در وصف معشوق و مِی و آمیخته با هرزگی است و پاره‌ای در مدح [[هارون الرشید|هارون‌الرشید]] و [[امین عباسی|امین]] است. وی به افکار شعوبیه نیز گرایش داشت و قصایدی در هجو اعراب بپرداخت. ابونواس در برخی از قصایدش، معروف به «فارسیات»، عبارت‌های فارسی به‌کار برده است، اما زبان او زبان معیار و صحیح عربی است. ابونواس به بی‌قیدوبندی شهرت دارد، که سبب آن شیوۀ زندگی و شوخ‌طبعی اوست؛ تا آ‌ن‌جا که، به اشتباه، در ''هزارویک‌‌شب'' وی را دلقک دربار هارون‌الرشید خوانده‌اند.<br><!--11084100-->
[[رده:ادبیات عرب]]
[[رده:(ادبیات عرب)آثار و اشخاص]]