ابیون

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی

اِبیون (Ebionites)
(در عبری به‌معنی «فقیر») نامی برای عضو جمعیت مسیح[۱]یِ پای‌بند به بسیاری از عقاید یهودی خود، در قرن‌های ۲ و ۳م. گمان می‌رود این فرقه پس از آن که هادریانوس[۲]، امپراتور روم، با فرمانی در ۱۳۵م کلیسای قدیم اورشلیم را برچید شکل گرفته باشد گروهی از مسیحیان یهودی با عبور از رود اردن به پرایا[۳] در اردن امروزی مهاجرت کردند و ارتباط خود را با بدنۀ اصلی کلیسای مسیح قطع کردند. نخست اعتقادنامۀ فَریسی محافظه‌کارانه‌ای داشتند، اما پس از قرن ۲م دسته‌ای از آن‌ها صاحب تلفیقی از عقاید گنوسی و مسیحی شدند. به گفتۀ ایرنایوس[۴]، روحانی و نویسندۀ مسیحی، اختلاف آن‌ها با مسیحیان خالص در این بود که الوهیت مسیح را انکار می‌کردند و پولس رسول[۵] را بدین‌سبب که دین مسیح را اولی بر شریعت موسی خوانده بود مرتد می‌شمردند. اوریگنس[۶]، نویسنده و متکلم مسیحی، ابیون‌ها را به دو دسته تقسیم کرد؛ آن‌هایی که به ولادت عیسی از مریم عذرا باور داشتند و آن‌ها که ناباور بودند. ابیون‌ها هر دو روز شنبه و یکشنبه را مقدس می‌دانستند و استقرار ملکوت مسیحایی در بیت‌المقدس (اورشلیم) را انتظار می‌کشیدند. گویا بازماندگان این فرقه تا قرن ۵م در فلسطین و سوریه حضور داشتند.



  1. Christ
  2. Hadrian
  3. Peraea
  4. Irenaeus
  5. Paul
  6. Origen