اسلوب حکیم
اُسلوب حَکیم
(یا: قولِ به‌موجب؛ به‌معنای روش عاقلانه) در اصطلاح بدیع، حمل‌کردن جمله‌ای برخلاف مقصود گوینده و پاسخ‌دادن بنابه معنایی که مقصود گوینده نبوده است: گفتمش باید بری نامم زیاد/گفت آری می‌برم نامت ز یاد (فرصت شیرازی) مقصود گوینده این بوده که «باید نام مرا زیاد بر زبان جاری کنی»، اما مخاطب چنین وانمود کرده که گوینده گفته است «باید نام مرا از یاد ببری» و به همین منوال آن را پاسخ گفته است.