نمایش مبدأ برای باباچاهی، علی (بوشهر ۱۳۲۱ش)


علی باباچاهی (بوشهر ۱۳۲۱ش- )<br>
{{جعبه زندگینامه
|عنوان = علی باباچاهی
|نام =
|نام دیگر=
|نام اصلی=
|نام مستعار=
|لقب=
|زادروز=بوشهر ۱۳۲۱ش
|تاریخ مرگ=
|دوره زندگی=
|ملیت=ایرانی
|محل زندگی=
|تحصیلات و محل تحصیل=زبان و ادبیات فارسی- دانشگاه شیراز
| شغل و تخصص اصلی =شاعر و منتقد ادبی 
|شغل و تخصص های دیگر=
|سبک =
|مکتب =
|جوایز و افتخارات =
|آثار =منزل‌های دریا بی‌نشان است (۱۳۷۶)؛ نم‌نم بارانم (۱۳۷۵)؛ عقل عذابم می‌دهد (۱۳۷۹)؛ آدم‌ها در غروب اسم ندارند (۱۳۹۵)؛ آئورا و دیگران من (۱۳۹۵)
|خویشاوندان سرشناس =
|گروه مقاله =ادبیات فارسی
|دوره =
|فعالیت های مهم =
|رشته =
|پست تخصصی =
|باشگاه =
}}
[[پرونده:12000800- 2.jpg|جایگزین=علی باباچاهی|بندانگشتی|علی باباچاهی]]
<p>شاعر و منتقد ایرانی. در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شیراز درس خواند و ابتدا به‌ تدریس در زادگاهش و سپس، در دو دهۀ ۱۳۶۰ و ۱۳۷۰ به ویراستاری در تهران مشغول شد. در مجموع هجده سال به تدریس پرداخت و در 1362 به ناچار بازنشسته شد. وی که در سال‌های قبل از انقلاب، از نوجوانی شعرهایش در نشریات محلی و بعدتر در مجلاتی چون ''خوشه، روشنفکر، رودکی و کتاب هفته'' منتشر شده بود طی دهه‌های 1360 و 1370 صفحات شعر مجلات مهمی چون ''نافه'' و ''آدینه'' را در اختیار داشت. </p>
<p>نخستین مجموعه شعرش (در بی‌تکیه‌گاهی) در سال 1346 منتشر شد و طی سال‌های بعد ابتدا تحت تاثیر [[فروغ فرخ زاد|فروغ فرخزاد]] و بعدتر شاعرانی چون [[م. آزاد]] و [[احمد شاملو]] شعر می‌سرود. از اواخر دهۀ 1360 با گذر از شعر نیمایی، با روی آوردن مطلق به شعر بی‌وزن، به زبان و سبک شعری خودش دست یافت. </p>
<p>وی در دهۀ ۱۳۷۰ به بیان آرای خویش دربارۀ شاخه‌ای از شعر جدید به نام «پسانیمایی» پرداخت و در کنار [[رضا براهنی]] از پرهیاهوترین شاعران ایرانی بود. از باباچاهی جز دفترهای شعر پرشمار، مقاله‌ها، مجموعۀ مقاله‌ها و تحلیل‌های متعددی دربارۀ جوانب شعر معاصر ایران در دست است که در انتها فهرستی از آنها (جز گزیده‌ها) درج می‌شود.</p>
<p></p>
<p></p>
<p></p>
<p></p>
<p>'''مجموعه شعر'''</p>
<p>در بی‌تکیه‌گاهی (۱۳۴۶)؛ جهان و روشنایی‌های غمناک (۱۳۴۹)؛ از نسل آفتاب (۱۳۵۳)؛ صدای شن (۱۳۵۶)؛ از خاک‌مان آفتاب برمی‌آید (۱۳۶۰)؛ آوای دریامردان (۱۳۶۸)؛ منزل‌های دریا بی‌نشان است (۱۳۷۶)؛ نم‌نم بارانم (۱۳۷۵)؛ عقل عذابم می‌دهد (۱۳۷۹)؛ قیافه‌ام که خیلی مشکوک است (۱۳۸۱)؛ رفته‌ بودم به صید نهنگ (۱۳۸۲)؛ پیکاسو در آب‌های خلیج فارس  (۱۳۸۸)؛ فقط از پریان دریایی زخم زبان نمی‌خورَد (۱۳۸۸)؛ هوش و حواس گُل شب‌بو برای من کافی‌ست (۱۳۹۱)؛ گُلِ بارانِ هزار روزه - (۱۳۹۰)؛ دنیا اشتباه می‌کند (۱۳۹۱)؛ بیا گوش‌ماهی جمع کنیم (شعرک‌ها- ۱۳۹۱)؛ به شیوهٔ خودشان عاشق می‌شوند (عاشقانه‌ها- ۱۳۹۱)؛ باغ انار از این‌طرف است (۱۳۹۱)؛ در غارهای پُر از نرگس (۱۳۹۲)؛ این کشتی پراسرار (۱۳۹۳)؛ اتاق بر آب راه می‌روم (۱۳۹۴)؛ قشنگی دنیا به همین است (۱۳۹۵)؛ آدم‌ها در غروب اسم ندارند (۱۳۹۵)؛ آئورا و دیگران من (۱۳۹۵)</p>


'''نقد و بررسی'''

گزاره‌های منفرد (بررسی انتقادی شعر امروز ایران/ جلد یک - ۱۳۷۶)؛ گزاره‌های منفرد (مسائل شعر و بررسی شعر جدید و جوان امروز/ جلد دو- ۱۳۸۰)؛ سه دهه شاعران حرفه‌ای (۱۳۸۱)؛ بیرون پریدن از صف (گفتگو، نقد و نظر، مقاله/ به کوشش مازیار نیستانی- ۱۳۸۵)؛ عاشقانه‌ترین‌ها (گزینش و بررسی شعرهای ۱۳۸۰–۱۳۰۰) (۱۳۸۴)؛ شعر امروز، زن امروز (گزینش و بررسی- ۱۳۸۶)؛ گزاره‌های پیوست (۹۰سال شعر نو فارسی- ۱۳۹۳)


'''تحقیق و تألیف'''

شروه‌سرایی در جنوب ایران (۱۳۶۹)؛ گزینه اشعار منوچهر شیبانی (گزینش و بررسی- ۱۳۷۳)؛ این بانگ دلاویز (شعر و زندگی فریدون توللی- ۱۳۸۰)؛ گزینه اشعار منوچهر نیستانی (۱۳۸۴)؛ زیباتری از جنون (زندگی و شعر اسماعیل شاهرودی- ۱۳۸۷)


'''شعر کودک'''

چه کسی درِ قفس را باز کرد؟ (۱۳۵۶)؛ سوغات بهار (۱۳۳۷)<p></p>
----


<br><!--12000800-->
[[رده:ادبیات فارسی]]
[[رده:ادبیات معاصر - اشخاص]]