بثنیه
بَثْنیّه
ناحیه‌ای در جنوب درۀ حورانِ سوریه. از مشرق به جبل‌الدروز، از مغرب به بلندی‌های جولان، از جنوب به کوه‌های جمل، از شمال به دشت لَجاء و جَیْدُور محدود می‌شود. بثنیه به معنای دشت صاف و هموارِ حاصل‌خیز یا غلّه مرغوب است. پیشینۀ تاریخی این ناحیه به پیش از میلاد مسیح بازمی‌گردد. گفته‌اند ایوب پیامبر (ع) قلمرو فرمانروایی خود را تا این ناحیه گستراند. هرودس در ۲۴پ‌م بثنیه را ضمیمۀ امپراتوری خود کرد و یهودیان بابل را در آن سکنی داد. مسلمانان در ۱۳ق بثنیه را تصرف کردند. از آن پس جزء «جند دمشق» شد. در ۱۳۲ق اهالی بثنیه و حوران بر عباسیان شوریدند و خلیفۀ عباسی را خلع کردند. این ناحیه بر اثر جنگ‌های سیف‌الدولۀ حمدانی با رومیان آسیب زیادی متحمل شد و قحطی و گرسنگی در آن‌جا شیوع یافت؛ به همین سبب اهالی آن به حمص مهاجرت کردند. آبادی‌های متعدد این منطقه بر سر راه اصلی دمشق به درۀ اردن قرار داشتند و کاروان‌های حجاج شاحه و سایر مسافران از آن‌جا عبور می‌کردند. در حال حاضر نیز بثنیه در مسیر راه دمشق به رود اردن و دریای سرخ قرار دارد و به همین جهت موقعیت ممتاز تجاری دارد. این منطقه از گذشته تا به امروز منطقۀ مهم غلّه‌خیز سوریه به شمار می‌رود.