حق الله

حَقُّ‌الله

اصطلاحی فقهی، به‌معنی حقی که خداوند تعالی بر بندگان دارد، در مقابلِ حق‌الناس. این دو اصطلاح در ۱۳۶۲ش وارد حقوق جزای ایران شد و هم‌اکنون در قانون آیین دادرسی کیفری به‌کار می‌رود. جرایمی که دارای جنبۀ الهی است به سه دسته تقسیم شده‌اند؛ تعقیب متهم و مجرم از جنبۀ الهی و حفظ حقوق عمومی و حدود اسلامی برعهدۀ رئیس حوزۀ قضایی است. به‌طور‌کلی می‌توان گفت جرایمی که منشأ آن تجاوز به حقوق اشخاص و اضرار به آن‌ها است، مانند جرم صدور چک بلامحل، از حق‌الناس است و جرایمی که منشأ آن تخطی از احکام الهی است مانند زنا یا شُرب خَمر، از حق‌الله می‌باشد. در موارد تردید به حق‌الله یا حق‌الناس بودنِ جُرمی، باید از کتب فقهی و فتاوی مشهور استفاده شود.