دل

دل
در متون عرفانی به چند معنی به‌کار رفته است. گاه دل به‌معنیِ مرکز نزولِ الطاف و تجلیات خداوند مطرح شده است. در این کاربرد، دل در مملکت وجود انسان، هم‌رتبۀ قطب در مملکت هستی است. در کاربردی دیگر، دل، بخش لطیف وجود انسان است که مُدرکِ ظرائف و لطائفِ عالم هستی است. بدین‌ترتیب هر قدر دل عارف از کدورت‌های مادّی پیراسته‌تر گردد، بیشتر به درک لطائف عالم و عالم لطائف نائل می‌گردد. در عرفان گاه متفاوت و گاه مترادف با قلب و فؤاد است. در کاربردی دیگر، دل مرکز عواطف و احساسات و مرکز ادراکات شهودی نیز هست.