زنگه
زَنگِه
در شاهنامۀ فردوسی، پسر شاوُران (شاپوران)، دلاور ایرانی. در نبرد کِیکاوس و رستم در مازندران، با پهلوانان مازندرانی جنگید. به‌هنگام جنگ سیاوش با افراسیاب، بُنِه‌دار سپاه و رازدار سیاوش بود. سیاوش، زنگه را مأمور بردن اسیران تورانی به نزد افراسیاب کرد. افراسیاب او را گرامی داشت. زنگه، پس از رساندن پیام سیاوش به افراسیاب، با نامۀ دلنواز او نزد سیاوش بازگشت. پس از کشته‌شدن سیاوش، جَریرِه، مادر فُرود، پسرش را به همکاری با زنگه خواند. زنگه پس از دلاوری‌هایی دیگر در جنگ یازده‌رخ در سپاه گیو، اَخْواسْت تورانی را کشت.