نمایش مبدأ برای سعیدی، نیره (تهران ۱۲۹۹ـ پاریس ۱۳۷۰ش)


سعیدی، نیّره (تهران ۱۲۹۹ـ پاریس ۱۳۷۰ش)<br>

{{جعبه زندگینامه
|عنوان = نیّره سعیدی
|نام =
|نام دیگر=
|نام اصلی= نیرۀ میرفخرایی
|نام مستعار=نیّر
|لقب=
|زادروز=تهران 1299ش
|تاریخ مرگ=پاریس 1370ش
|دوره زندگی=
|ملیت=ایرانی
|محل زندگی=
|تحصیلات و محل تحصیل= رشتۀ زبان و ادبیات فرانسه در دانشگاه تهران 
| شغل و تخصص اصلی = شاعر، مترجم، روزنامه‌نگار و نویسنده
|شغل و تخصص های دیگر=
|سبک =
|مکتب =
|سمت =نمایندگی ایران در کنفرانس زنان جهان در مسکو، نمایندگی مجلس شورای ملی،  سرپرستی÷ برنامۀ بانو در رادیو
|جوایز و افتخارات = جایزۀ یونسکو
|آثار  = من و نقش آینده (تهران، 1369)
|خویشاوندان سرشناس =نصرالله فلسفی (همسر اول)، محمد سعیدی (همسر دوم)
|گروه مقاله =ادبیات فارسی، رسانه‌ها و ارتباطات، زبان‌شناسی و ترجمه
|دوره =
|فعالیت‌های مهم =
|رشته =
|پست تخصصی =
|باشگاه =
}}<p>(نام اصلی: نیرۀ میرفخرایی، متخلّص به نیّر) شاعر، مترجم، روزنامه‌نگار و نویسندۀ ایرانی. در رشتۀ زبان و ادبیات فرانسه در دانشگاه تهران درس خواند. کار مطبوعاتی‌اش را در ۱۳۱۸ با نوشتن مقالاتی اجتماعی برای مجلۀ ''اطلاعات فرهنگی'' آغاز کرد. در ۱۳۲۳‌ش، اولین مجلۀ مصوّر زنانۀ فرهنگی اجتماعی ایران را با نام ''ماهنامۀ بانو'' و به سردبیری مرتضی کیوان منتشر کرد که تا ۱۳۲۷‌ش چاپ می‌شد. با ترجمۀ ''قصه‌های لافونتن'' به دریافت جایزۀ یونسکو نائل شد. نخستین زن ایرانی است که به دعوت دولت شوروی (سابق)، به نمایندگی ایران در کنفرانس زنان جهان در مسکو شرکت جست. یک‌بار به نمایندگی مجلس شورای ملی رسید و چند سال نیز سرپرست برنامۀ بانو، از ابتکارات خود او، در رادیو بود. در پاریس در قبرستان پرلاشز به‌خاک سپرده شد. ''ترانۀ من'' و ''نقش آینده'' (تهران، ۱۳۶۹) از مجموعه‌های شعر اوست و ''کازانووا''، و ''شطرنج باز'' هر دو اثر اشتفان تسوایگ از ترجمه‌های اوست. همسر اولش نصرالله فلسفیِ مورخ بود و همسر بعدی‌اش محمد سعیدی، نویسنده و مترجم.</p>
<br><!--25169000-->
[[رده:ادبیات فارسی]]
[[رده:ادبیات معاصر - اشخاص]]
[[رده:رسانه ها و ارتباطات]]
[[رده:رسانه های نوشتاری ایران]]
[[رده:زبان شناسی و ترجمه]]
[[رده:مترجمان]]