نمایش مبدأ برای صبای کاشانی، فتح علی (کاشان ۱۱۷۹ـ همدان ۱۲۳۸ق)


صَبای کاشانی، فتح‌علی (کاشان ۱۱۷۹ـ همدان ۱۲۳۸ق)<br>
شاعر ایرانی. اصلش از مردم آذربایجان و از دودمان امیران [[دنبلی]] بود، اما در کاشان بالید و در شیراز روزگار گذراند. شاگرد [[صباحی بیدگلی کاشانی|صباحی کاشانی]] بود. از کاشان به شیراز، رشت و‌آذربایجان سفر کرد. در آغاز از مداحان [[لطفعلی خان زند|لطفعلی‌خان زند]] بود. در هنگام جلوس [[فتحعلی شاه قاجار (۱۱۸۵ـ اصفهان ۱۲۵۰ق)|فتحعلی‌شاه قاجار]] در ۱۲۱۲ق به تهران رفت و قصیده‌ای در مدح او سرود که توجه شاه را برانگیخت. چندی حکومت قم و کاشان داشت و پس از آن‌که ملتزم دربار شد، لقب ملک‌الشعرایی گرفت. بیشتر قصایدش در مدح فتحعلی‌شاه، شاهزادگان و امرای اوست. از شاعران [[نهضت بازگشت ادبی|نهضت بازگشت]] بود و در [[قصیده]] و [[حماسه]] از شاعران قدیم. افزون ‌بر ''دیوان'' قصاید (تهران، ۱۳۴۱ش)، مثنوی‌های ''شهنشاه‌نامه'' (به تقلید از ''[[شاهنامه|شاهنامۀ]]'' [[فردوسی طوسی، ابوالقاسم (طوس ۳۲۹ـ ۴۱۷/۴۱۱ق)|فردوسی]])، ''خداوندنامه''، ''عبرت‌نامه'' (به تقلید از تحفةالوافیه [[خاقانی شروانی|خاقانی]]) و ''گلشن صبا'' (به تقلید از ''[[گلستان]]'') نیز دارد که در خطاب به فرزندش، [[عندلیب کاشانی، محمدحسین ( ـ پس از ۱۳۰۰ق)|محمد حسین]] متخلص به عندلیب، است.
<br><!--27013300-->
[[رده:ادبیات فارسی]]
[[رده:ادبیات قدیم – اشخاص]]