نمایش مبدأ برای صدرالدین قونوی، محمد (قونیه ۶۰۷ـ۶۷۳ق)


صدرالدین قونوی، محمد (قونیه ۶۰۷ـ۶۷۳ق)<br>

{{جعبه زندگینامه
|عنوان = محمّد صدرالدّین قونوی
|نام =
|نام دیگر=
|نام اصلی=
|نام مستعار=
|لقب=
|زادروز=قونیه ۶۰۷ق
|تاریخ مرگ=۶۷۳ق
|دوره زندگی=
|ملیت=ترک
|محل زندگی=آسیای صغیر
|تحصیلات و محل تحصیل=
| شغل و تخصص اصلی =صوفی
|شغل و تخصص های دیگر=
|سبک =
|مکتب =
|سمت =
|جوایز و افتخارات =
|آثار  =مفتاح‌الغیب؛ النصوص؛ النفحات‌الالهیه؛ اعجازالبیان
|خویشاوندان سرشناس =
|گروه مقاله =عرفان
|دوره =
|فعالیت‌های مهم =
|رشته =
|پست تخصصی =
|باشگاه =
}}(یا: قونیوی) عارف بزرگ جهان اسلام پس از ابن عربی، معاصر مولوی. تمامی شعب علوم رسمی را‌ آموخت و در حدیث، فقه و حکمت از سرآمدان روزگار خود شد. از مکاتباتی که با خواجه نصیرالدین طوسی داشته است، می‌توان به میزان آگاهی او به حکمت پی برد. عراقی و قطب‌الدین شیرازی درشمار ارادتمندان او و مؤیّدالدین جَندی و عفیف‌الدین تلمسانی و سعیدالدین فرغانی سه تن از مبرزترین شاگردان او بوده‌اند. (جَندی و فرغانی هردو ایرانی بودند و تلمسانی عرب بود) با مولوی و سعدالدین حمّوئی نیز مصاحبت داشته است. مادرش به ازدواج ابن عربی درآمده و بی‌تردید برترین شاگرد و مصاحب ابن عربی بوده و دقایق آرای او را تفسیر کرده است. شمس‌الدین ایکی نیز شاگرد او بوده است. صدرالدین و ابن عربی و ابن فارض، سه شخصیت برجستۀ عرفان نظری در تاریخ اسلام‌اند. نقش او، در ترویج اندیشه‌های ابن عربی و ابن فارض، نه‌تنها به‌مثابۀ ناقل، که به‌مثابۀ شارحی پیرایشگر و افزایشگر است. او در همان حال که ''فصوص‌الحکم'' و تائیۀ کبری و شماری دیگر از آثار آن‌دو را تدریس می‌کرد، چندین تهذیب بر پایۀ آن آراء پدیدآورد که کلید فهم عرفانِ ذوقی غرب اسلامی است. ''مفتاح‌الغیب'' او را منظم‌ترین پرداخته در حوزۀ عرفان نظری دانسته‌اند. کتاب ''‌الفکوک‌ در شرح فصوص‌الحکم''؛ ''النصوص''؛ ''النفحات‌الالهیه''، و ''اعجازالبیان'' درشمار دیگر آثارِ‌ ارزشمند اویند. شماری از این آثار ترجمه، تحشیه و شرح شده است.
<br><!--27021900-->
[[رده:عرفان]]
[[رده:اشخاص و فرقه ها]]