طلحه بن عبیدالله تیمی

طَلحَة بن عُبَیدِالله تَیْمی ( ـ بصره ۳۶ق)
از صحابۀ پیامبر (ص) و از عَشَرۀ مبشّره. در مکه اسلام آورد و به مدینه هجرت کرد و در بیشتر غزوات حضور داشت. در غزوۀ اُحُد انگشتان دست راست او به زخم تیر از کار افتاد، لذا او را «أشلّ» می‌خواندند. پس از رحلت پیامبر (ص) با این‌که در صف یاران ابوبکر و عُمَر بود آنان از سپردن کارهای مهم به او حذر می‌کردند؛ اما عمر او را یکی از اعضای شش‌گانۀ شورایی قرار داد که خلیفه را از میان خود تعیین کنند. طلحه به سود عثمان کنار رفت ولی آخر کار، از مخالفان سرسخت عثمان شد و پس از کشته‌شدن عثمان نخستین کسی بود که با امام علی (ع) بیعت کرد، سپس به‌همراه زُبَیر بیعت خود را شکستند و به مکه و سپس، با عایشه، به بهانۀ خونخواهی عثمان به بصره رفتند و جنگ جمل را به‌پا کردند. طلحه در جنگ جمل به تیر مروانِ حکم، که از سپاهیان خود او بود، از پای درآمد.