عرقچین
عرقچین
کلاهی کوچک، بی‌لبه، از پارچه‌ای نازک که فقط سر را می‌پوشاند. این کلاه را زیر دستار، کلاه بزرگ‌تر و عمامه بر سر می‌گذارند. از نقوش مُهرهایی که از شوش به‌دست آمده، می‌توان سابقۀ این سرپوش را به هزارۀ ۴پ‌م رساند. عرقچین مردان سغدی در قرن ۶م با نواری از خز یا پارچه‌ای تابیده لبه‌دار بود. خلفای عباسی زیر عمامۀ خود عرقچین سفیدی بر سر می‌گذاشتند. در دوره‌های طاهریان، صفاریان، سامانیان و دوره‌های بعدی نیز عرقچین رواج داشت. در دورۀ آل بویه، مانند دوره‌های قبل، برای امان‌دادن به کسی عرقچین خود را از زیر عمامه بیرون می‌آوردند و به فرد امان‌خواه می‌دادند. مردان در اوایل دورۀ صفویان نیز زیر عمامه عرقچین داشتند. عرقچین امروزه نیز میان اقوام مختلف، مانند کردان، اقوام شاهسون و قره‌داغ، در بیرجند و آذربایجان غربی، میان دهقانان در ناحیۀ دریای خزر و مردم طالش و ترکمن رواج دارد. این سرپوش را پیش از این، کسبه و روحانیان نیز زیر کلاه و عمامۀ خود به سر می‌گذاشتند. نيز ← طاقيه