نمایش مبدأ برای عماد فقیه، علی (کرمان ح ۶۹۰ـ۷۷۳ق)


عِمادِ فقیه، علی (کرمان ح ۶۹۰ـ۷۷۳ق)<br>
<p>شاعر و صوفی ایرانی. ستایشگر ابوسعید ایلخانی و پادشاهان مظفری، به‌ویژه امیر مبارزالدین‌محمد و پسرش شاه‌شجاع، بود. شاعری عارف‌مسلک و اهل دل و خود صاحب خانقاه بود و در سرودن غزل، قصیده و مثنوی دستی توانا داشت. به گفتۀ خودش در شعر، به‌ویژه غزل، از سعدی پیروی می‌کرد. حافظ بسیاری از اشعار او را استقبال کرده است. از آثارش: ''دیوان'' شعر (۱۳۴۸ش)؛ مثنوی ''صحبت‌نامه'' که به نام رشید‌الدین فضل‌الله است؛ ''محبت‌نامه'' که در ۷۲۲ق تألیف کرده و بیشتر به‌صورت مناظره است؛ مثنوی ''ده‌نامه'' که نامه‌هایی به شاه‌شجاع و شماری از مشایخ است؛ منظومۀ عرفانی و اخلاقی ''صفانامه/ مونس‌الابرار'' که در ۷۶۶ق و به نام شاه‌شجاع سروده است؛'' طریقت‌نامه'' که به نام امیر مظفرالدین محمد است؛ ''کتاب‌المعارف''.</p>
<br><!--31110600-->
[[رده:ادبیات فارسی]]
[[رده:ادبیات قدیم – اشخاص]]
[[رده:عرفان]]
[[رده:اشخاص و فرقه ها]]