قافیه ناقص: تفاوت بین نسخه‌ها
Mohammadi1 (بحث | مشارکتها) (صفحه‌ای تازه حاوی «قافیۀ ناقص half-rhyme (یا قافیۀ مصنوع) قافیه‌ای در شعر که در آن صامت‌ها همسان و...» ایجاد کرد) |
Mohammadi1 (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
قافیۀ ناقص half-rhyme | قافیۀ ناقص half-rhyme | ||
| − | (یا قافیۀ مصنوع) قافیه‌ای در شعر که در آن صامت‌ها همسان ولی مصوت‌ها ناهمسان‌اند. برای مثال، امیلی دیکینسون، شاعر امریکایی، که از این نوع قافیه بسیار استفاده کرده است، در شعر «روح انتخاب | + | (یا قافیۀ مصنوع) قافیه‌ای در شعر که در آن صامت‌ها همسان ولی مصوت‌ها ناهمسان‌اند. برای مثال، امیلی دیکینسون، شاعر امریکایی، که از این نوع قافیه بسیار استفاده کرده است، در شعر «روح انتخاب می‌کند<ref>The Soul Selects</ref>» gate (گیت) را با mat (مَت) و one (وان) را با stone (استون) هم‌قافیه می‌کند. چنانچه دو صامت همسان باشند، مانند frowned و friend، یا hall و hell، تأثیر کلمات مقفی بیشتر می‌شود. این نوع قافیه، خاصه هنگامی که با انواع دیگر همراه می‌شود، امکان استفاده از طرح‌های متنوع قافیه را برای شاعر فراهم می‌آورد و از طنین یکنواخت قافیۀ کامل می‌کاهد. به علاوه، اندکی ناهمخوانی (عدم هماهنگی کامل) ایجاد می‌کند که بسیاری از شاعران قرن بیستم به خوبی از آن استفاده کرده‌اند. اگرچه قافیۀ ناقص در برخی از سنت‌های ادبی (به ویژه ایرلندی و وِیلزی و ایسلندی) رواج دارد، در شعر انگلیسی، چندان معمول نبود تا اینکه امیلی دیکینسون<ref>Emily Dickinson</ref> در امریکا و جرارد مَنلی هاپکینز در بریتانیا در نیمه دوم قرن 19 آن را به کار گرفتند. دیگر شاعرانی، که در استفاده از این نوع قافیۀ ناقص مهارت داشتند، عبارت‌اند از ویلیام باتلر ییتس<ref>William Butler Yeats</ref>، ویلفرد اُوِن<ref>Wilfred Owen</ref>، ویستن هیو اُدِن<ref>W H Auden</ref> و دیلن تامس<ref>Dylan Thomas</ref>. نخستین شاعر انگلیسی که این نوع قافیه را به‌جد به کار برد هنری وُن<ref>Henry Vaughan</ref> بود که در قرن 17 می‌زیست، ولی دیگران به او تأسی نکردند. |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
نسخهٔ ۲۳ مهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۰۸:۲۹
قافیۀ ناقص half-rhyme
(یا قافیۀ مصنوع) قافیه‌ای در شعر که در آن صامت‌ها همسان ولی مصوت‌ها ناهمسان‌اند. برای مثال، امیلی دیکینسون، شاعر امریکایی، که از این نوع قافیه بسیار استفاده کرده است، در شعر «روح انتخاب می‌کند[۱]» gate (گیت) را با mat (مَت) و one (وان) را با stone (استون) هم‌قافیه می‌کند. چنانچه دو صامت همسان باشند، مانند frowned و friend، یا hall و hell، تأثیر کلمات مقفی بیشتر می‌شود. این نوع قافیه، خاصه هنگامی که با انواع دیگر همراه می‌شود، امکان استفاده از طرح‌های متنوع قافیه را برای شاعر فراهم می‌آورد و از طنین یکنواخت قافیۀ کامل می‌کاهد. به علاوه، اندکی ناهمخوانی (عدم هماهنگی کامل) ایجاد می‌کند که بسیاری از شاعران قرن بیستم به خوبی از آن استفاده کرده‌اند. اگرچه قافیۀ ناقص در برخی از سنت‌های ادبی (به ویژه ایرلندی و وِیلزی و ایسلندی) رواج دارد، در شعر انگلیسی، چندان معمول نبود تا اینکه امیلی دیکینسون[۲] در امریکا و جرارد مَنلی هاپکینز در بریتانیا در نیمه دوم قرن 19 آن را به کار گرفتند. دیگر شاعرانی، که در استفاده از این نوع قافیۀ ناقص مهارت داشتند، عبارت‌اند از ویلیام باتلر ییتس[۳]، ویلفرد اُوِن[۴]، ویستن هیو اُدِن[۵] و دیلن تامس[۶]. نخستین شاعر انگلیسی که این نوع قافیه را به‌جد به کار برد هنری وُن[۷] بود که در قرن 17 می‌زیست، ولی دیگران به او تأسی نکردند.
