مرقع
مُرَقَّع
(واژه‌ای عربی، به‌معنی جامۀ وصله‌خورده و ترمیم‌شده) در اصطلاح صوفیانه، معادل خرقه و اشاره به خرقه‌های سیاهی است که صوفیان، بر آن رُقعه (وصله) می‌نهادند. این رقعه‌ها، از همان پشم سیاه بود که در موضعِ آسیب‌دیدۀ خرقه، نهاده می‌شد. صوفیان یکی از علایم زهد را، فرسوده‌بودن و پُروصله‌بودن مُرقّع می‌دانستند، از این‌رو، گاه از مُرقّع‌های هفت‌منی که جانوران گزنده در آن لانه داشته‌اند نیز، با تجلیل تمام یاد شده است. گویا اویس قرنی اوّلین کسی است که مرقّع بر تن کرد.