موافقت نامه انگلیس ـ ایرلند
موافقتنامه انگلیس - ایرلند Anglo-Irish Agreement
(یا: موافقتنامه هیلز بورو) توافق 1985 بین مارگارت تاچر[۱] نخست‌وزیر انگلیس و گَرِت فیتز جرالد[۲] نخست‌وزیر ایرلند. یکی از نشانه‌های بهبود روابط میان دو کشور، افزایش همکاری بین پلیس و نیروهای امنیتی در دو سوی مرز ایرلند شمالی و جمهوری ایرلند بود. این موافقتنامه ضمناً نقش بیشتری در اداره امور ایرلند شمالی به جمهوری ایرلند محول کرد. اما وحدت‌طلبان[۳] ایرلند شمالی این موافقتنامه را مردود اعلام کرده و آن را گامی در جهت پایان بخشیدن به حاکمیت انگلیس بر این سرزمین تلقی کردند. پس از یک رشته مذاکرات، در مارس 1988 نخست‌وزیران انگلیس و ایرلند بیانیه مشترکی در ایرلند شمالی منتشر کردند که راه‌کار خاصی ارائه نمی‌داد اما بر این نکته تأکید داشت که هرگونه تغییر در قانون اساسی منوط به رضایت اکثریت مردم ایرلند شمالی است. گفت‌وگوهای صلح بین تمامی طرف‌های ذینفع در ایرلند شمالی درخلال آتش‌بس اعلام شده ارتش جمهوری‌خواه ایرلند در فاصله 1994 تا 1996 برنامه‌ریزی شده بود اما خوددارای ارتش جمهوری‌خواه ایرلند[۴] از به زمین گذاشتن سلاح پیش از خروج کامل نیروهای انگلیسی از ایرلند شمالی گفت‌وگوهای صلح را به تعویق انداخت. پس از برقراری دوباره آتش‌بس در ژوئیه 1997، گفت‌وگوهای صلح بین احزاب مختلف درباره آینده ایرلند شمالی در سپتامبر 1997 آغاز شد.