نمایش مبدأ برای نستروی، یوهان نپوموک (۱۸۰۱ـ۱۸۶۲)

{{جعبه زندگینامه
|عنوان =یوهان نپوموک نستروی
|نام =Johann Nepomuk Nestroy
|نام دیگر=
|نام اصلی=
|نام مستعار=
|لقب=
|زادروز=وین ۱۸۰۱م
|تاریخ مرگ=۱۸۶۲م
|دوره زندگی=
|ملیت=اتریشی
|محل زندگی=
|تحصیلات و محل تحصیل=
| شغل و تخصص اصلی =نمایش‌نامه‌نویس
|شغل و تخصص های دیگر=بازیگر کمدی
|سبک =
|مکتب =
|سمت =
|جوایز و افتخارات =
|آثار =لومپاتسینا گاپوندوس پلید یا سه اوباش (۱۸۳۳)، آسیابان، زغال‌سوز و (۱۸۳۴)؛ در طبقۀ همکف و طبقۀ اول (بازی‌های تقدیر) (۱۸۳۵)
|خویشاوندان سرشناس =
|گروه مقاله =تیاتر
|دوره =
|فعالیت های مهم =
|رشته =
|پست تخصصی =
|باشگاه =
}}
نستروی، یوهان نپوموک (۱۸۰۱ـ۱۸۶۲)(Nestroy, Johann Nepomuk)<br /> [[File:39098600.jpg|thumb|یوهان نپوموک نستروی]]

نمایش‌نامه‌نویس اتریشی و بازیگر کمدی. با تلفیق شخصیت‌پردازی<ref>Characterization </ref> استادانه و تفسیر گزندۀ رویدادهای اجتماعی و به‌کارگیری زبانی پرابهام، نقیضه‌های ظریف و طنز و تفسیر‌های اندوه‌بار می‌آفریند. بعضی از نمایش‌نامه‌های او عبارت‌اند از ''لومپاتسینا گاپوندوس پلید یا سه اوباش''<ref>''Der böse Lumpazivagabundus odr Das liederliche Kleeblatt''</ref> (۱۸۳۳)، ''آسیابان، زغال‌سوز''<ref>''Müller, Kohlenbrenner und Sesseltrager''</ref> و (۱۸۳۴)؛ ''در طبقۀ همکف و طبقۀ اول (بازی‌های تقدیر)''<ref>''Zu ebener Erde und erster Stock oder Die Launen des Glucks''</ref> (۱۸۳۵) که در آن صراحتاً به طرح مضمون غم‌بار درقالب کمیک می‌پردازد و نمایش‌نامۀ فلسفی ''دو خوابگرد یا مقدرات و بیهودگی''<ref>''Die Verbannung aus dem Zauberreiche''</ref> (۱۸۳۵)، با لحن بدبینانه، خودافشاگرانه، و با استفاده از نماد خواب‌گرد مسیر حرکت انسان را در زندگی ترسیم می‌کند. نستروی در [[وین]] به‌دنیا آمد. پس از مرگ فردیناند ریموندز<ref>Ferdinand Raimund’s </ref>، آثار متعددش در تئاتر مردمی وین بارها به‌روی صحنه آمد. طنز‌های گزنده و کمدی‌های سیاسی‌اش محبوبیت بسیار داشت. نستروی که نمایش‌نامه‌نویسی را با نمایش‌های فارس قصه‌های پریان<ref>fairy tale farce </ref> نظیر، تبعید به سرزمین جادویی (۱۸۲۸) آغاز کرد، بدبینی و زبان کنایی‌اش خیلی زود او را از دیگران متمایز کرد و پس از ''لومپاتسینا گابوندوس پلید یا سه اوباش''، با ''زیردست کل'' (۱۸۳۴)، موضوع‌های فوق طبیعی را کنار گذاشت. نمایش‌نامه‌های بعدی او فارس<ref>farce</ref>های غم‌انگیزند که در آن‌ها نیروهایی کور و مقدر سمت و سوی زندگی را تعیین می‌کند. واقعیت مهم‌ترین دل‌مشغولی نستروی است، به‌ویژه نشان‌دادن سرخوردگی محتوم انسان در مواجهه با رویدادهای سیاسی انقلابی. هر چند نستروی کوشید تا در آثار بعدی‌اش بر وجوه صرفاً تراژیک زندگی غلبه کند، چیزی که نهایتاً در این آثار به‌چشم می‌خورد احساس یأس و سرخوردگی است.

&nbsp;

----

[[Category:تئاتر]] 
[[Category:جهان - اشخاص و گروه ها]]
<references />