نصرت الدین احمد لر
نُصرت‌الدّین احمد لُر (حک: ۶۹۵ـ۷۳۰/۷۳۳ق)
از حکمرانان اتابکان لُرستان و نهمین اتابک از اتابکان لر بزرگ. فرزند یوسف‌شاه بود و بعد از قتل برادرش، افراسیاب اول لر، به «اتابکی» لرستان رسید. وی، به‌خلاف برادرش، به حسن سیرت و عدالت معروف است. نصرت‌الدین کوشید با ترمیم خرابی‌های زمان برادرش و اقدام به بنای مدارس و خانقاه‌ها و راه‌ها و رباط‌ها اوضاع ناحیۀ ولایت خود را بهبود بخشد و از آن‌جا که به اطاعت مغولان درآمد، دوران او در آرامش سپری شد. کتاب‌های تجارب‌السَّلَف، تألیف هندوشاه نخجوانی و تاریخ معجم، تألیف شرف قزوینی به او پیشکش شده است. آورده‌اند که به صحبت مشایخ صوفیه اعتقاد تمام داشت. شبانکاره‌ای، مؤلف مجمع‌الانساب، در کتاب خود از او با لقب «پیر» و «قرَةالعین اتابکان و خلاصۀ خاندان فضلویه» یاد کرده است.