ناجی، هلال (قرنه ۱۹۲۹)
ناجی، هِلال (قَرنه ۱۹۲۹)
منتقد و ادیب عراقی. در ۱۹۵۱، درس‌هایش را در رشتۀ حقوق به‌پایان برد. در ۱۹۵۹، درپی مشارکت در توطئۀ نافرجام قتل عبدالکریم قاسم، عراق را ترک گفت. پس از کودتای ۱۹۶۳، به عراق بازگشت و به خدمت دیپلماسی کشور درآمد. مدتی در سفارت‌خانه‌های عراق در اسپانیا و ایران به‌کار پرداخت و یک سال نیز سفیر کشورش در تونس بود و آخرین سِمتش ریاست بخش کشورهای عربی و خلیج فارس در وزارت خارجۀ عراق بود. مدتی نیز رئیس انجمن نویسندگان عراق بود. در قالب‌های کلاسیک و آزاد شعر می گفت و درون‌مایۀ شعرهایش مضامین کلی انسانی و ملی بود. سپیده می‌دمد، ای عراق (۱۹۶۲) از آثار منتشر شدۀ اوست. در مقام ادیب، با کتاب زحاوی و دیوان گمشدۀ او (قاهره، ۱۹۶۳) زحاوی را از بوتۀ فراموشی بیرون کشید. کتابی نیز دربارۀ شاعران معاصر یمنی نوشته (۱۹۶۶) و متونی چند از میراث کلاسیک عربی و اسلامی را تصحیح و تحشیه کرده است.