واحدی، علی بن احمد ( ـ نیشابور ۴۶۸ق)

مفسر، نحوی و ادیب ایرانی. نیاکانش از مردم ساوه بودند، اما او در نیشابور زاده شد و در همان‌جا نزد ثعلبی درس خواند. میدانی و عبدالقادر فارِسی از شاگردان او بوده‌اند. خواجه نظام‌الملک او را محترم می‌داشت. از آثارش: الحاوی لجمیع‌المعانی، در تفسیر قرآن، معروف به تفسیر واحدی که مجموع ۳ تفسیر البسیط، الوجیز (مصر ۱۳۰۵ق) و الوسیط است. ابوحامد غزالی نام سه کتاب خود در فقه را از نام همین کتاب‌ها گرفته است؛ شرح‌الاسماء‌الحسنی؛ المغازی؛ اسباب‌النزول‌القرآن (مصر ۱۳۱۵ق)؛ شرح دیوان متنبی (برلین ۱۸۵۸).