حکایت های لافونتن
حکایت‌های لافونْتِن (Fables)
مجموعۀ قصه‌های ژان دو لافونتن، به زبان فرانسوی، منتشرشده در ۱۶۶۸ـ۱۶۹۴، در دوازده کتاب. انتشار شش کتاب نخست این حکایت‌ها شهرتی جنجالی برای لافونتن به‌ارمغان آورد. هرچند لافونتن در مقدمۀ کتاب نخست با فروتنی گفته است که این حکایت‌ها را از میان حکایت‌های اعصار قدیم برگزیده و با شاخ‌وبرگ‌دادنِ برخی خطوط روایی بر شیرینی آن‌ها افزوده است، باید گفت که چنین نیست و کار او در مقام نویسنده‌ای نابغه بسی بیش از این‌ها بوده است. بی‌شک قصد نویسنده فقط ایجاد انبساط خاطر برای خوانندگان نبوده است و خواسته نکات پندآموز را از راه قصه منتقل کند. این معنی از تقدیم‌نامۀ آن به‌خوبی هویداست. نویسنده کتاب را به پسر لوئی چهاردهم تقدیم کرده و در محاسن حکایت نیز در مقدمه سخن گفته است. تصور لافونتن طی سال‌های متمادی حکایت‌نویسی دستخوش تغییراتی شده و او خود در آغاز مجموعۀ دوم بدین نکته اشاره کرده است. اگرچه برخی از حکایت‌های کتاب نخست از قصص کهن برداشت شده است، اما رفته‌رفته شاهد نقل حکایت‌هایی نیز هستیم که تماماً زادۀ ذهن نویسنده‌اند. نویسنده از جُنگ‌های قصه‌های کهن همچون حکایت‌های منثور لاتینی آبستمیوس، حکایت‌های منظوم لاتینی فائرن، و حتی از حکایت‌های نویسندگان جدیدتر، مثلاً نشانه‌ها اثر گیوم گرو در ۱۵۵۰م و ۳۰۶ افسانۀ ازوپ اثر گیوم اودان، نیز بهره برده است. در حکایت‌های لافونتن شاهد ظهور همۀ انواع ادبی، اعم از حکایت و خطابه و بحث و مرثیه، هستیم. پژوهشگران، حکایت‌های لافونتن را چونان تجلی نبوغ فرانسوی، میراث تاریخی فرانسویان و بازتاب درک و دریافت آنان از روان و جامعه و جهان می‌دانند.