اهل طامات

اَهلِ طامات

(طامات در لغت به‌معنی هذیان و سخنان پراکنده و بی‌اصل) نزد اهل عرفان، سالکی که پیوسته از خود سخن بگوید و کرامت خود را آشکار سازد و خود را مقید به مقامات کشف و کرامت کند، اهل طامات خوانده می‌شود. برخی معتقدند طامات خودنمایی و خودفروشی و اظهار کمالاتی است که برای فریب‌دادن عوام‌الناس و تسخیر آنان انجام می‌گیرد و نیز گفته‌اند معارفی است که سالک در ابتدای سلوک بر زبان می‌راند.