تبریزی، بدیع الزمان (قرن ۱۱ق)
تبریزی، بَدیعُ‌الزّمان (قرن ۱۱ق)
خوشنویس، شاعر، و ادیب ایرانی. فرزند علی‌رضا عباسی (تبریزی) و همچون پدرش از خوشنویسان معروف دورۀ شاه عباس اول (حک: ۹۹۶ـ۱۰۳۸ق) بود که در دربار این پادشاه زندگی می‌کرد. او از حکمت و فلسفه نیز بی‌بهره نبود، با ادبیات فارسی، عربی، و ترکی آشنا بود و با تخلص «بدیعا» شعر می‌گفت. با استناد به یک رباعی در مدح شاه صفی (۱۰۳۸ـ۱۰۵۲ق)، که با کتابت خودش است، تا ۱۰۳۸ق در قید حیات بوده است. مدفن او در گورستان تخت پولاد اصفهان است.