تجری

تَجرّی
اصطلاحی در فقه، یعنی بی‌پروایی در ارتکاب امر مشکوک به گناه. به شخصی که احتمال می‌دهد کاری گناه است و آن را مرتکب می‌شود، و سپس معلوم می‌گردد که آن کار گناه نبوده است، «متجرّی» گویند. مثلاً کسی به تصور آن‌که در لیوان شراب است، آن را سر می‌کشد و پس از نوشیدن متوجه می‌شود آب بوده است، امّا دقیقاً می‌خواست که از سر عصیان، شراب بنوشد و از سر اتفاق آب درآمده است. حقیقت‌تجرّی، تصمیم بر گناه و قصد مخالفت عملی با مولی است، از این‌رو بسیاری آن را گناه و فعل حرام می‌دانند، اما شیخ انصاری می‌گوید: تجرّی از نظر عقلی قبیح، ولی از نظر شرعی حرام نیست. مبحث تجرّی گرچه در اصول فقه مطرح می‌شود، امّا برخی آن را مسئله‌ای فقهی و برخی نیز کلامی می‌دانند.