تقی الدین کاشی، محمد (ح ۹۴۶ـ۱۰۱۶ق)
تقی‌الدّین کاشی، محمّد (ح ۹۴۶ـ۱۰۱۶ق)
(یا: ذکری کاشانی) معروف به میرتذکره و متخلص به ذکری، شاعر و تذکره‌نویس ایرانی. در ۹۹۰ق با ناطقی استرآبادی به عتبات رفت. از شاگردان محتشم کاشانی بود و به خواهش او دیوانش را گرد آورد و تدوین کرد. از شاعران میان‌مایۀ دورۀ صفوی و معاصر شاه‌عباس اول بود. مهم‌ترین کار او تذکرۀ خلاصة‌الاشعار و زبدة‌الافکار است که بزرگ‌ترین تذکره به‌زبان فارسی و در شرح احوال و نمونۀ اشعار ۶۵۱ تن از شعرای فارسی‌گوست. از آثارش: مجمع‌القصاید، شامل قصایدی در پنج مجلد است که برای تذکره‌اش گزیده بود. مآثرالخضریه در ذکر آثاری است که حاکم کاشان، خضرای نهاوندی، ساخته است.