تمویه

تَمْویه

(مصدر باب تفعیل به‌معنی زراندودکردن و آب‌طلادادن) در اصطلاح منطق، از شیوه‌های مغالطه، بیان استدلال‌های نادرست شبیه با استدلال‌های درست منطقی، به‌منظور فریب شنونده؛ مثلاً در تمویۀ «خدا، نور است ـ هر نوری، محسوس است ـ خدا محسوس است»، واژۀ «نور» نمایانگر مغالطه است. وجه تسمیۀ این شیوه به تمویه، نتیجۀ تشبیه صناعات خمس به زرناب و زر غیرناب است و تشبیه مغالطه به سکّۀ قلب برای آن است که ماهرانه آن را زراندود کرده‌اند.