جقه
جِقّه
زینتی پرطاووسی و مخصوص کلاه. این واژه در متون فارسی قرون ۱۱ و ۱۲ق آمده است. معمولاً از پر پرندگانی چون حواصیل یا بُرنا تهیه می‌شد و جواهرنشان بوده است. جقّه، سمت چپ کلاه شاهزادگان وصل می‌شد. به گفتۀ شاردن، سیاح فرانسوی (۱۶۴۳-۱۷۱۲) همسران اشخاص والامقام صفوی، نیمتاج‌هایی با جقّه‌های کوچک به سر می‌گذاشتند.