حسن تخلص

حُسْنِ تَخَلُّص

(یا: حسن خروج) در اصطلاح بدیع، گریززدنی ماهرانه از تشبیب و نسیب و تغزّل به مدح ممدوح، چنان‌که میان این دو بخش از قصیده پیوندی مناسب پدید آید: خجسته باشد روز کسی که دیده بود/خجسته روی بت خویش بامداد پگاه/اگر نبودی بر من خجسته دیدن تو/خدای شاد نکردی مرا به دیدن شاه (فرخی سیستانی)