شر
شَرّ
(در لغت به‌معنی بدی در مقابل خوبی یا خیر) در سه جایگاه استعمال شده است. ۱. شرّ طبیعی، همچون بیماری‌ها و حوادث مضر طبیعی چون زلزله ۲. شرّ اخلاقی، همچون صفات رذیلۀ نفس و اعمال ناپسند چون دروغ و دزدی. ۳. شرّ فلسفی، به‌معنی فقدان کمال در موضوعی که می‌تواند کمال‌مند باشد. فلاسفه با تحلیل خیر و شرّ، خیرها را امور وجودی می‌دانند و شرّها را امور عدمی و چون علت‌العلل را دارای حکمت و عدل کامل می‌دانند، وجود موجودی را که شرّش غالب یا با خیرش مساوی باشد، محال می‌دانند و نتیجه می‌گیرند که هر آنچه در عالَم موجود است خیر است. بنابراین شرور طبیعی فی‌نفسه خیرند و شرّ آن‌ها اضافی است؛ شرور اخلاقی نیز شرور مقایسه‌ای است و منشأ آن‌ها فقدان کمال است، پس موضوع آن‌ها فی‌نفسه خیر است. نیز ← خیر