مسافر
مسافر
منظومه‌ای از سهراب سپهری. منظومه‌ای اَنْفسی و درونْ‌گرایانه، که نسبت به منظومۀ دیگر شاعر، «صدای پای آب» بیان و تصویرهای پیچیده‌ای دارد و نمونه‌ای از گرایش عرفانی سپهری به‌شمار می‌آید. این شعر در وزن نیمایی در ۱۳۴۵ش سروده شد و در همین سال در مجلۀ آرش نشر یافت.