نوری، حسن بن علی (قرن ۱۳ـ۱۴ق)

مدرّس فلسفه و جامع منقول و معقول. فرزند حکیم ملاعلی نوری بود. مدتی دراز در اصفهان به تدریس کتاب‌های فلسفی اشتغال داشت و سرانجام در زمان صدارت میرزا آقاخان به تهران رفت. از وی جز چند نگاشتۀ کوتاه در معنی اسفار اربعه و حاشیه بر شرح هدایۀ اثیریه اثری به جا نمانده است. شاگردان بسیار از محضر او علم آموختند که از آن شمار می‌توان از محمدرضا قمشه‌ای، مدرس زنوزی، میرزا ابوالحسن جلوه، و ملااسماعیل درب کوشکی نام برد.