واشدگاه
واشُدْگاه
فضای باز شهری. نامی عام برای اقسام محوطه‌های باز شهری، ازجمله میدان، میدانچه، جلوخان و تکیۀ روباز. واشدگاه در بافت شهرهای ایرانی، نوعی فضای تنفس، تأمین‌کنندۀ گشادگی و تنوع در دل بافت، محلی برای تجمّع، مقدمه‌ای برای فضاهای اصلی، و گاه مکانی برای اجرای برخی مراسم همچون عزاداری، بوده است. در سرزمین زلزله‌خیز ایران، واشدگاه‌های متعدد و دردسترس، در نقاط مختلف شهر، امکان فرار مردم و نجات از خطر آوار را فراهم می‌کرده‌اند.