ابن اشعث
ابن اَشْعَث ( ـ۸۵ق)
(عبدالرحمن بن محمد بن اشعث کِندی) از شخصیت‌های نظامی و سیاسی بنی‌امیّه. وی از نوادگان اشعث بن قیس بود. اشعث و فرزندانش ابتدا با خاندان حضرت علی (ع) روابط حسنه و نیکو داشتند اما این روابط به‌تدریج به سردی و سپس به دشمنی گرایید. حضور ابن اشعث در صحنۀ سیاست در جلسۀ پدر وی، محمّد بن اشعث، با عُبیدالله بن زیاد بود که عبدالرحمن پدر را از محل اختفای مسلم بن عقیل آگاه ساخت. او در این زمان همراه قبیله‌اش در معیت زبیریان بود. وی در اوایل سال ۶۷ق به بصره مراجعت کرد، تا در جنگ علیه مختار به پدر خود کمک کند. قتل محمد بن اشعث و فرزندانش در این حادثه نفرت عبدالرحمن را نسبت به شیعیان برانگیخت و او درصدد انتقام برآمد. ابن اشعث پس از مرگ پدرش به‌رغم حضور برادران بزرگ‌تر، در سن ۲۷سالگی رهبری قبیلۀ خود را به عهده گرفت. پس از به قدرت رسیدن مروان بن حکم، خلیفه اموی، وی که از بستگان حَجاج بود، از سوی او به حکومت سیستان منصوب شد. ولی چندی بعد با حجاج اختلاف پیدا کرد و علیه او شورید و کرمان و فارس را متصرف شد. سرانجام در جنگ با حجاج شکست خورد و خودکشی کرد.