ادیسون، بیماری: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
اَدیسون، بیماری (Addison\'s disease) | اَدیسون، بیماری (Addison\'s disease) | ||
</ref>. در این بیماری، ترشح هورمون‌های کورتیکواستروئیدی<ref>corticosteroid hormones | بیماری نادری، ناشی از تخریب بخش بیرونی غده‌های فوق‌کلیوی<ref>adrenal glands | ||
</ref>. در این بیماری، ترشح هورمون‌های [[کورتیکواسترویید|کورتیکواستروئیدی]]<ref>corticosteroid hormones | |||
</ref> کم می‌شود و درمان آن جایگزین‌کردن این هورمون‌هاست. عامل این بیماری که در گذشته به مرگ منجر می‌شد، غالباً [[خودایمنی|بیماری خودایمنی]]<ref> autoimmune disease </ref> یا سل است. برخی از علایم بیماری عبارت‌اند از کاهش وزن، [[کم خونی|کم‌خونی]]، ضعف، فشارخون پایین، [[سوء هاضمه|سوءهاضمه]]، و قهوه‌ای‌شدن پوست. بیماری ادیسون در کودکان و افراد بالای ۶۰ سال به‌ندرت دیده می‌شود و در دهۀ دوم و سوم زندگی شایع است. درمان قطعی ندارد، ولی با جایگزین‌کردن هورمون‌های غده فوق‌کلیوی، فرد مبتلا زندگی طبیعی خواهد داشت. نام این بیماری برگرفته از اسم [[ادیسون، تامس (۱۷۹۳ـ۱۸۶۰)|تامس ادیسون]]<ref>Tomas Addison</ref>، پزشک بریتانیایی، است که اولین‌بار در ۱۸۴۹، و سپس در ۱۸۵۵، آن را توصیف کرد. | |||
</ | <br /> | ||
---- | ---- | ||
[[Category:پزشکی]] [[Category:غدد و هورمون ها]] | [[Category:پزشکی]] | ||
[[Category:غدد و هورمون ها]] | |||
<references /> | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۰:۲۱
اَدیسون، بیماری (Addison\'s disease)
بیماری نادری، ناشی از تخریب بخش بیرونی غده‌های فوق‌کلیوی[۱]. در این بیماری، ترشح هورمون‌های کورتیکواستروئیدی[۲] کم می‌شود و درمان آن جایگزین‌کردن این هورمون‌هاست. عامل این بیماری که در گذشته به مرگ منجر می‌شد، غالباً بیماری خودایمنی[۳] یا سل است. برخی از علایم بیماری عبارت‌اند از کاهش وزن، کم‌خونی، ضعف، فشارخون پایین، سوءهاضمه، و قهوه‌ای‌شدن پوست. بیماری ادیسون در کودکان و افراد بالای ۶۰ سال به‌ندرت دیده می‌شود و در دهۀ دوم و سوم زندگی شایع است. درمان قطعی ندارد، ولی با جایگزین‌کردن هورمون‌های غده فوق‌کلیوی، فرد مبتلا زندگی طبیعی خواهد داشت. نام این بیماری برگرفته از اسم تامس ادیسون[۴]، پزشک بریتانیایی، است که اولین‌بار در ۱۸۴۹، و سپس در ۱۸۵۵، آن را توصیف کرد.