باله کیروف: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:The Sleeping Beauty Kirov Ballet.jpg|بندانگشتی|زیبای خفته، باله کیروف]] | [[پرونده:The Sleeping Beauty Kirov Ballet.jpg|بندانگشتی|زیبای خفته، باله کیروف]] | ||
بالۀ کیروف (Kirov Ballet)<br /> کمپانی بالۀ روسی که در ۱۷۳۸ در [[سن پترزبورگ|سن‌پترزبورگ]] تأسیس شد. این کمپانی دراصل بالۀ سلطنتی<ref>Imperial Ballet</ref> گفته می‌شد، و در ۱۹۳۵ مجدّداً به باله کیروف تغییر نام یافت (کیروف نام یکی از رهبران حزب کمونیست<ref>Communist Party</ref> بود که ترور شد). رقصندگان کیروف به‌سبب خلوص و سردی بیان، حرکات تغزّلی، و جَست‌های پرکاهی‌شان و نیز برای دقت و درک ویژه‌شان از موسیقی معروفند. باله‌های کلاسیک ماریوس پِتیپا<ref>Marius Petipa</ref> سبب استواری رپرتوآر این کمپانی را تشکیل می‌دهند و بسیاری از رقصندگان بزرگ در جهان، همچون آنا پاولووا<ref>Anna Pavlova</ref>، رودولف نوره‌یِف<ref>Rudolf Nureyev</ref>، و میخائیل باریشنیکوف<ref>Mikhail Baryshnikov</ref>، از دانش‌آموختگانِ این کمپانی‌اند. اُلِگ وینوگرادوو<ref>Oleg Vinogradov</ref> (۱۹۳۷ـ ) از ۱۹۷۲ تا ۱۹۹۷ مدیر هنریِ این کمپانی بود، و همسرش یِلِنا وینوگرادووا<ref>Yelena Vinogradova</ref> معاونت او را از ۱۹۹۰ برعهده داشت. به‌دستور امپراتریس [[آنا ایوانوونا]]<ref>Anna Ivanovna</ref> در ۱۷۳۸، ژان باپتیست لانده<ref>Jean-Baptiste Landé </ref>، استاد رقص فرانسوی، این کمپانی را با نام مدرسۀ بالۀ سن‌پترزبورگ<ref>St Petersburg School of Ballet</ref> برای اجراهای درباری در اواسط قرن ۱۸ تأسیس کرد. با نفوذ استادان فرانسوی و ایتالیایی، رقصندگان ماهر، و طرّاحان رقص، این کمپانی از قرن ۱۹ به بعد همواره قدرتمندتر شده است. امّا در جریان مدیریت ماریوس پِتیپا در ۱۸۶۰، کمپانی جای اصلی خود را در تئاتر ماریئنسکی<ref>Mariinsky Theatre</ref> پیدا کرد (که هنوز هم پایگاه اصلی کیروف برشمرده می‌شود). باله‌های پِتیپا در دهۀ ۱۸۹۰، ''زیبای خفته<ref>The Sleeping Beauty</ref>'' (۱۸۹۰)، ''رایموندا<ref>Raymonda </ref>'' (۱۸۹۸)، ''لا بایادر<ref>La Bayadère</ref>'' (رقصندۀ هندی، ۱۸۷۷)، و ''دریاچۀ قو<ref>Swan Lake </ref>'' (۱۸۹۵) رپرتوآر اصلی بالۀ کلاسیک را به‌ویژه در کیروف تشکیل دادند. پس از انقلاب ۱۹۱۷ نام کمپانی به تئاتر دولتی ماریئنسکی<ref>Mariinsky State Theatre</ref> تغییر یافت و برای مردم دست‌یافتنی‌تر شد و از آن پس دیگر در انحصار اشراف قرار نداشت. در دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ تئاتر آکادمی دولتی برای اپرا و باله (گتوب)<ref>(State Academy Theatre for Opera and Ballet (GATOB</ref> خوانده می‌شد و برخی از عالی‌ترین باله‌های شوروی در آن بر روی صحنه رفتند. اوج فعالیت آن با بالۀ ''رومئو و ژولیت<ref>Romeo and Juliet </ref>'' در ۱۹۴۰ بود. پس از [[جنگ جهانی دوم]]، مرکز باله از [[لنینگراد، شهر|لنینگراد]] به [[مسکو، شهر|مسکو]]<ref>Moscow </ref> و [[باله بلشوی|بالۀ بلشوی]]<ref>Bolshoi Ballet</ref> انتقال یافت، امّا شهرت کیروف با گشت [[پاریس، شهر|پاریس]]، [[لندن (انگلستان)|لندن]]، و [[نیویورک]] در ۱۹۶۱ دوباره آغاز شد. در جریان این گشت‌های هنری بود که برخی از شایسته‌ترین رقصندگان همچون رودولف نوره‌یِف ۱۹۶۱، ناتالیا ماکارووا<ref>Natalia Makarova</ref> ۱۹۷۰، و میخائیل باریشنیکوف ۱۹۷۴، که به‌سبب انزوای هنری و عقیم‌ماندن تلاش‌های خلاقانه‌شان در شوروی از دهۀ ۱۹۵۰ به بعد کمپانی را ترک کرده بودند، به غرب پناهنده شدند. در دهۀ ۱۹۹۰ کمپانی گشت‌های هنری خود را به مراکز فرهنگی غرب ادامه داد.<br /> <!--12102600--> | بالۀ کیروف (Kirov Ballet)<br /> کمپانی بالۀ روسی که در ۱۷۳۸ در [[سن پترزبورگ|سن‌پترزبورگ]] تأسیس شد. این کمپانی دراصل بالۀ سلطنتی<ref>Imperial Ballet</ref> گفته می‌شد، و در ۱۹۳۵ مجدّداً به باله کیروف تغییر نام یافت (کیروف نام یکی از رهبران حزب کمونیست<ref>Communist Party</ref> بود که ترور شد). رقصندگان کیروف به‌سبب خلوص و سردی بیان، حرکات تغزّلی، و جَست‌های پرکاهی‌شان و نیز برای دقت و درک ویژه‌شان از موسیقی معروفند. باله‌های کلاسیک ماریوس پِتیپا<ref>Marius Petipa</ref> سبب استواری رپرتوآر این کمپانی را تشکیل می‌دهند و بسیاری از رقصندگان بزرگ در جهان، همچون آنا پاولووا<ref>Anna Pavlova</ref>، رودولف نوره‌یِف<ref>Rudolf Nureyev</ref>، و میخائیل باریشنیکوف<ref>Mikhail Baryshnikov</ref>، از دانش‌آموختگانِ این کمپانی‌اند. اُلِگ وینوگرادوو<ref>Oleg Vinogradov</ref> (۱۹۳۷ـ ) از ۱۹۷۲ تا ۱۹۹۷ مدیر هنریِ این کمپانی بود، و همسرش یِلِنا وینوگرادووا<ref>Yelena Vinogradova</ref> معاونت او را از ۱۹۹۰ برعهده داشت. به‌دستور امپراتریس [[آنا ایوانوونا]]<ref>Anna Ivanovna</ref> در ۱۷۳۸، ژان باپتیست لانده<ref>Jean-Baptiste Landé </ref>، استاد رقص فرانسوی، این کمپانی را با نام مدرسۀ بالۀ سن‌پترزبورگ<ref>St Petersburg School of Ballet</ref> برای اجراهای درباری در اواسط قرن ۱۸ تأسیس کرد. با نفوذ استادان فرانسوی و ایتالیایی، رقصندگان ماهر، و طرّاحان رقص، این کمپانی از قرن ۱۹ به بعد همواره قدرتمندتر شده است. امّا در جریان مدیریت ماریوس پِتیپا در ۱۸۶۰، کمپانی جای اصلی خود را در تئاتر ماریئنسکی<ref>Mariinsky Theatre</ref> پیدا کرد (که هنوز هم پایگاه اصلی کیروف برشمرده می‌شود). باله‌های پِتیپا در دهۀ ۱۸۹۰، ''زیبای خفته<ref>The Sleeping Beauty</ref>'' (۱۸۹۰)، ''رایموندا<ref>Raymonda </ref>'' (۱۸۹۸)، ''لا بایادر<ref>La Bayadère</ref>'' (رقصندۀ هندی، ۱۸۷۷)، و ''دریاچۀ قو<ref>Swan Lake </ref>'' (۱۸۹۵) رپرتوآر اصلی بالۀ کلاسیک را به‌ویژه در کیروف تشکیل دادند. پس از انقلاب ۱۹۱۷ نام کمپانی به تئاتر دولتی ماریئنسکی<ref>Mariinsky State Theatre</ref> تغییر یافت و برای مردم دست‌یافتنی‌تر شد و از آن پس دیگر در انحصار اشراف قرار نداشت. در دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ تئاتر آکادمی دولتی برای اپرا و باله (گتوب)<ref>(State Academy Theatre for Opera and Ballet (GATOB</ref> خوانده می‌شد و برخی از عالی‌ترین باله‌های شوروی در آن بر روی صحنه رفتند. اوج فعالیت آن با بالۀ ''رومئو و ژولیت<ref>Romeo and Juliet </ref>'' در ۱۹۴۰ بود. پس از [[جنگ جهانی دوم]]، مرکز باله از [[لنینگراد، شهر|لنینگراد]] به [[مسکو، شهر|مسکو]]<ref>Moscow </ref> و [[باله بلشوی|بالۀ بلشوی]]<ref>Bolshoi Ballet</ref> انتقال یافت، امّا شهرت کیروف با گشت [[پاریس، شهر|پاریس]]، [[لندن (انگلستان)|لندن]]، و [[نیویورک]] در ۱۹۶۱ دوباره آغاز شد. در جریان این گشت‌های هنری بود که برخی از شایسته‌ترین رقصندگان همچون رودولف نوره‌یِف ۱۹۶۱، ناتالیا ماکارووا<ref>Natalia Makarova</ref> ۱۹۷۰، و میخائیل باریشنیکوف ۱۹۷۴، که به‌سبب انزوای هنری و عقیم‌ماندن تلاش‌های خلاقانه‌شان در شوروی از دهۀ ۱۹۵۰ به بعد کمپانی را ترک کرده بودند، به غرب پناهنده شدند. در دهۀ ۱۹۹۰ کمپانی گشت‌های هنری خود را به مراکز فرهنگی غرب ادامه داد. | ||
---- | |||
<br /> <!--12102600--> | |||
[[Category:رقص]] [[Category:باله]] | [[Category:رقص]] [[Category:باله]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۷ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۶:۳۶
بالۀ کیروف (Kirov Ballet)
کمپانی بالۀ روسی که در ۱۷۳۸ در سن‌پترزبورگ تأسیس شد. این کمپانی دراصل بالۀ سلطنتی[۱] گفته می‌شد، و در ۱۹۳۵ مجدّداً به باله کیروف تغییر نام یافت (کیروف نام یکی از رهبران حزب کمونیست[۲] بود که ترور شد). رقصندگان کیروف به‌سبب خلوص و سردی بیان، حرکات تغزّلی، و جَست‌های پرکاهی‌شان و نیز برای دقت و درک ویژه‌شان از موسیقی معروفند. باله‌های کلاسیک ماریوس پِتیپا[۳] سبب استواری رپرتوآر این کمپانی را تشکیل می‌دهند و بسیاری از رقصندگان بزرگ در جهان، همچون آنا پاولووا[۴]، رودولف نوره‌یِف[۵]، و میخائیل باریشنیکوف[۶]، از دانش‌آموختگانِ این کمپانی‌اند. اُلِگ وینوگرادوو[۷] (۱۹۳۷ـ ) از ۱۹۷۲ تا ۱۹۹۷ مدیر هنریِ این کمپانی بود، و همسرش یِلِنا وینوگرادووا[۸] معاونت او را از ۱۹۹۰ برعهده داشت. به‌دستور امپراتریس آنا ایوانوونا[۹] در ۱۷۳۸، ژان باپتیست لانده[۱۰]، استاد رقص فرانسوی، این کمپانی را با نام مدرسۀ بالۀ سن‌پترزبورگ[۱۱] برای اجراهای درباری در اواسط قرن ۱۸ تأسیس کرد. با نفوذ استادان فرانسوی و ایتالیایی، رقصندگان ماهر، و طرّاحان رقص، این کمپانی از قرن ۱۹ به بعد همواره قدرتمندتر شده است. امّا در جریان مدیریت ماریوس پِتیپا در ۱۸۶۰، کمپانی جای اصلی خود را در تئاتر ماریئنسکی[۱۲] پیدا کرد (که هنوز هم پایگاه اصلی کیروف برشمرده می‌شود). باله‌های پِتیپا در دهۀ ۱۸۹۰، زیبای خفته[۱۳] (۱۸۹۰)، رایموندا[۱۴] (۱۸۹۸)، لا بایادر[۱۵] (رقصندۀ هندی، ۱۸۷۷)، و دریاچۀ قو[۱۶] (۱۸۹۵) رپرتوآر اصلی بالۀ کلاسیک را به‌ویژه در کیروف تشکیل دادند. پس از انقلاب ۱۹۱۷ نام کمپانی به تئاتر دولتی ماریئنسکی[۱۷] تغییر یافت و برای مردم دست‌یافتنی‌تر شد و از آن پس دیگر در انحصار اشراف قرار نداشت. در دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ تئاتر آکادمی دولتی برای اپرا و باله (گتوب)[۱۸] خوانده می‌شد و برخی از عالی‌ترین باله‌های شوروی در آن بر روی صحنه رفتند. اوج فعالیت آن با بالۀ رومئو و ژولیت[۱۹] در ۱۹۴۰ بود. پس از جنگ جهانی دوم، مرکز باله از لنینگراد به مسکو[۲۰] و بالۀ بلشوی[۲۱] انتقال یافت، امّا شهرت کیروف با گشت پاریس، لندن، و نیویورک در ۱۹۶۱ دوباره آغاز شد. در جریان این گشت‌های هنری بود که برخی از شایسته‌ترین رقصندگان همچون رودولف نوره‌یِف ۱۹۶۱، ناتالیا ماکارووا[۲۲] ۱۹۷۰، و میخائیل باریشنیکوف ۱۹۷۴، که به‌سبب انزوای هنری و عقیم‌ماندن تلاش‌های خلاقانه‌شان در شوروی از دهۀ ۱۹۵۰ به بعد کمپانی را ترک کرده بودند، به غرب پناهنده شدند. در دهۀ ۱۹۹۰ کمپانی گشت‌های هنری خود را به مراکز فرهنگی غرب ادامه داد.
- ↑ Imperial Ballet
- ↑ Communist Party
- ↑ Marius Petipa
- ↑ Anna Pavlova
- ↑ Rudolf Nureyev
- ↑ Mikhail Baryshnikov
- ↑ Oleg Vinogradov
- ↑ Yelena Vinogradova
- ↑ Anna Ivanovna
- ↑ Jean-Baptiste Landé
- ↑ St Petersburg School of Ballet
- ↑ Mariinsky Theatre
- ↑ The Sleeping Beauty
- ↑ Raymonda
- ↑ La Bayadère
- ↑ Swan Lake
- ↑ Mariinsky State Theatre
- ↑ (State Academy Theatre for Opera and Ballet (GATOB
- ↑ Romeo and Juliet
- ↑ Moscow
- ↑ Bolshoi Ballet
- ↑ Natalia Makarova