زور
زَوْرْ
(یا: آبزَوْرْ) فدیه و نیاز زردشتیان، در مراسم دینی‌شان. در مراسم دینی چند قرص نان، یک پیاله آب، فشردۀ هوم و شاخه‌ای رَز (که بعداً به فشردۀ انگور مبدل شد) و چیزهای دیگر بوده که پیشوایان بر آن دعا می‌خوانده‌اند. این آب در اوستا موسوم است به زَئوترا که امروز زَور گویند؛ به معنای نذر و نیاز آشامیدنی. این رسوم از زمان رواج مهرپرستی به جای مانده که بعداً به شکل دیگری در دین مسیحی ـ به منزلۀ آب مقدس مسیحیان ـ وارد شده است.
زَور در یسنا آبزَوْرْ و در پهلوی آپزُهْرْ شده. در دین زردشتی، اگرچه هر یک از رسوم در وقت یزشن اشاره به یک مقصود مخصوصی است، ولی همۀ آنها را باید برای ستایش دانست؛ چرا که در وقت تهیۀ آب زَور و فشردن گیاه هوم و بستن و گشودن شاخه‌های برسم جز اوستاخوانی و حمد و تسبیح خداوند چیز دیگری در میان نیست. این رسوم و آداب با روش‌ها و آلات ویژه در پرستشگاه‌های برهمنان و یهودیان و مسیحیان اجرا می‌شود.