آرامش خواهی
آرامِشْ‌خواهی (Quietism)
نوعی عرفان که کامل‌ترین مراودۀ معنوی[۱] با خدا را فقط هنگامی حاصل‌شدنی می‌داند که روح در حالتی از آرامش باشد. روح، در این حالت، از استدلال یا از تفکر به خود یا به خدا باز می‌ایستد، هیچ‌یک از استعدادهایش را به‌کار نمی‌اندازد و یگانه کارکردش همانا پذیرش منفعلانۀ دوستی و رحمتی است که خدا همواره آمادۀ ارزانی‌داشتن آن است. این رویکرد عارفانه منحصر به مسیحیت نیست، بلکه بر هر عرفانی سایه می‌افکند و به‌ویژه در فلسفۀ هندو[۲] و تصوّف[۳] مشاهده می‌شود. آرامش‌خواهی را میگل دِ مولینوس[۴] در کتاب خود به نام راهنمای معنوی[۵] (۱۶۷۵) مطرح کرد، اما نافذترین نمایندۀ آن مادام گوئیون[۶] بود.