آمرزش
آمرزش (Forgiveness)
در مذهب کاتولیک[۱] به‌معنی بخشودگی گناه از سوی کلیسا، پس از ابراز ندامت و توبۀ شخص گناهکار از ارتکاب آن‌ها، و عفو کامل یا نسبی مجازات دنیوی او. بعد از آن‌که گناهکار به‌وسیلۀ آیین توبه بخشوده شد، باید به جبران گناه خود در همین جهان یا در برزخ[۲] بکوشد. کلیسا که به اعتقاد پیروانش نمایندۀ مسیح و آکنده از روح خدایی است و به «گنج بی‌پایان مکافات‌ها» دسترسی دارد، حکم خداوند را ابلاغ می‌کند. گناهکار را از کیفری که سزاوار آن است، معاف می‌دارد. آموزۀ آمرزش با تخفیف مجازات‌های کلیسا در برابر انجام کارهای خیر یا تقدیم هدایای نقدی به کلیسا آغاز و سپس با فروش سند آمرزش (آمرزش‌نامه)، ممر درآمدهای کلان برای این نهاد شد و به‌صورت تجارتی درآمد که مارتین لوتر[۳] را به نصب بیانیۀ معروف خود در کلیسای ویتنبرگ[۴] برانگیخت و بدین‌ترتیب جنبش دینی خود را در ۱۵۱۷م آغاز کرد. شورای ترنت (۱۵۶۳م) حفظ معقول بخشودگی را توصیه کرد، که تاکنون نیز تداوم یافته است.
در اسلام، آمرزش گناهان صرفاً منوط به ارادۀ خداوند است و پیامبر یا هر مقام دینی دیگر تنها می‌تواند در حق بندگان از درگاه ربوبی طلب بخشش کند (استغفار). در آموزه‌های اسلامی از برخی عوامل بخشودگی گناهان با عنوان «مُکَفِّرات» یاد کرده‌اند از قبیل توبه، انجام کارهای نیک، تحمل سختی‌های غیر اختیاری مانند بیماری و اندوه و بلایا و امثال آن.