آوارگی قومی
آوارگی قومی (diaspora)
به یونانی «دیاسپورا». نخستین‌بار به آوارگی یا پراکندگی یهودیان بر اثر فتح فلسطین[۱] به وسیله بابلی‌ها در ۵۸۹پ‌م، و سپس به دنبال سقوط بیت‌المقدس[۲] (اورشلیم) به دست رومی‌ها در ۷۰م و اخراج قطعی یهودیان پس از شورش آنان در ۱۳۵م اطلاق شد و سپس به تدریج بر تمام یهودیانی که در خارج از فلسطین زندگی می‌کنند تعمیم یافت. این اصطلاح گاهی اوقات به آوارگی اجباری اقوام دیگر نیز اطلاق می‌شود؛ مثلاً دیاسپورای ارمنی‌ها به دست ترک‌ها در فاصلۀ بین ۱۹۰۹ و ۱۹۱۵م یا دیاسپورای سیاه‌پوستان افریقایی در نتیجۀ تجارت برده.