ابن الوقت

اِبنُ‌الوَقت

در اصطلاح صوفیه به سالکی گفته می‌شود که به وارد قلبی خود مشغول است و توجهی به زمان گذشته و آینده ندارد، و تنها به زمان حال می‌اندیشد. او پیوسته پاسدار دل خود و حال و وضع حاضر آن است و در واقع به وقت خود مشغول است. اگر سالکی به فکر دیروز یا فردا باشد ابن‌الوقت نیست. در حقیقت صوفی فرزند وقت است، یعنی پیوسته وقت حال را غنیمت می‌شمرد و می‌کوشد تا از فرصت شادی و نشاطی که در او پدید آمده استفاده کند. مولانا در مثنوی معنوی، صوفی را ابن‌الوقت می‌نامد و فردا گفتن را شرط راه سالک نمی‌داند. نیز ← وقت